0.

Wzięło się, nie wiem skąd. Miejcie na uwadze to, iż wszystko jest wymyślone, prócz Igrzysk nic innego, co istnieje w opowiadaniu, nie miało miejsca.


Konkurs drużynowy, Soczi, 17.02.2014.

Nie możesz zawsze wygrywać. Uświadamiasz to sobie po każdym spóźnionym skoku, złym odbiciu z progu, nieudanym telemarku. Po nie dostaniu się do najlepszej trzydziestki, która wciąż będzie walczyć o poprawienie swojej sytuacji. Gdy jesteś na skoczni nie zastanawiasz się, dlaczego akurat tak się dzieje, prawda? Dopiero w domku, autokarze, hotelu, własnym mieszkaniu zdajesz sobie sprawę, że coś nie wyszło. I mimo, że na początku wydaje Ci się, że to tylko twoja wina – tak nie jest. A konkurs drużynowy rządzi się swoimi prawami. Walczy aż czterech skoczków. Nigdy nie wiesz, czy jeśli Ty byś skoczył najlepiej, to czy nikt inny by nie zawalił. A nawet jeśli? Zdarza się, ale ze swoim problemem nigdy nie zostaniesz sam. Do tego zawsze są trenerzy i osoby, których nie widać, a które pomagają więcej, niż ktokolwiek mógłby pomyśleć.

Masz rodzinę, która zawsze jest przy Tobie.

Podjeżdżasz do barierki i wyłapujesz ich wzrokiem; stoją ze zdenerwowanym wyrazem twarzy, przestraszeni, gdy obserwują liczby pojawiające się na tablicy. Zdecydowanie za mało metrów, a punkty dodane za wiatr i tak nic nie zmienią. Spoglądasz w prawo. Widzisz szczęśliwych Austriaków, którym ustąpiłeś trzeciego miejsca na podium. Czujesz się jak w filmie, gdy Ci podchodzą do Ciebie i gratulują. Ale czego? Czwartego miejsca?

A więc tak wygląda koniec?

Patrząc w lewo widzisz swoich kolegów z drużyny, którzy posyłają Ci smutne uśmiechy i kciuki w górę. Czwarte miejsce jest wciąż dobre. Jednak trzecie… Wzrok automatycznie Ci ucieka. Czujesz, jakby ktoś pozbawił Cię cennej rzeczy, gdy w rzeczywistości, to Ty to zrobiłeś. Nie liczy się słaby skok Bardala. Wszyscy pokładali nadzieję w Tobie. To Ty miałeś dumnie nosić na piersi chociażby brązowy medal Igrzysk Olimpijskich.

Oni niczym się nie przejmują. Tańczą razem z Niemcami i Polakami, ciesząc się z podium.

Johann nie wie, ile czasu spędza na ławce poza skocznią. Kask wciąż trzyma w dłoni. Na obiekcie staje się coraz ciszej i ciszej za sprawą wychodzących kibiców. Próbuje się schować przed spojrzeniami kolegów.

- Słabo trochę, co?

Słyszy znajomy głos i przechyla głowę na bok. Rune siada obok niego i przeciera oczy, które chcąc nie chcąc stały się trochę mokre. Mruczy w odpowiedzi krótkie „no” i ponownie powraca do swoich myśli. Nie ma siły obserwować, jak drużyny opuszczają domki, żartując ze sobą. W jego głowie pojawiają się ciągle pytania. Dlaczego? Jak?  Nawet gdyby chciał, nie potrafiłby na nie teraz odpowiedzieć. Ani w następnych kilku godzinach.

- Nie obwiniaj się – blondyn nie ustępuje i kładzie dłoń na jego ramieniu, jednak to wcale nie pomaga. Wręcz przeciwnie. Johann czuje się coraz gorzej, gdyż ma wrażenie, że słowa Velty są wypomnieniem mu jego błędów. – Wiem, że łatwiej powiedzieć niż zrobić, ale to mogło stać się każdemu.

- Nie – warczy, zrzucając jego rękę. Wstaje, nie zważając na resztę Norwegów, którzy zaczęli patrzeć na nich z zaciekawieniem. – Jak mam się nie obwiniać? Przeze mnie zajęliśmy czwarte miejsce.

W głębi serca wie, że to nie jest prawda. Że drużyna wygrywa, a co najważniejsze, przegrywa razem. Jednak tego wieczoru czuje inaczej.

- Forfi, wyluzuj… - wtrąca się nieśmiało Anders Bardal. – Zrozum… Wszystkim nam jest przykro, ale to naprawdę nie Twoja wina. Gdybyśmy wszyscy skoczyli równe skoki, inaczej by się to wszystko potoczyło. Jesteśmy drużyną. Przejdziemy przez to razem. A teraz wstawaj… Autokar już czeka. Porozmawiamy o tym rano, wszyscy razem.

Forfang nie wie, co powiedzieć, więc jedynie wydycha głośno powietrze i kiwa głową, wstając. Kask, który miał mu przynieść szczęście dalej trzyma w dłoni, mocno go ściskając.

Przegrali.

A on przegrał podwójnie. Zdaje sobie z tego sprawę, gdy przy pojeździe widzi stojącego Phillipa, który pomimo tego, że dzisiaj nie skakał, wciąż przyjechał wspierać swoich przyjaciół a obok niego Fannemela, który rozmawia przez telefon ustawiony na tryb głośnomówiący. Johann już z daleka może usłyszeć głos jego Celiny, która powtarza „jestem z Ciebie dumna”.